Moeder over haar zoon.

Je laat je kind niet los, je gaat hem anders vasthouden!

 

De vader van Izaak vertrok toen Izaak 1 jaar werd. Al heel snel werd duidelijk dat hij zich anders ontwikkelde dan leeftijdgenootjes.Vooral de achterstand in de taal- en spraakontwikkeling viel op en er werd tijdens het onderzoek daarvoor het vermoeden van autisme geuit. Hij was nog te jong toen voor een diagnose en verdere testen 2,5 jaar. In 2008, net voor zijn vijfde verjaardag kreeg Izaak na intensieve onderzoeken en testen, de diagnose klassiek autisme met een overlapping naar ADHD, dit laatste vanwege zijn drukke, impulsieve gedrag. Hij klom overal in, gooide met alles wat hij te pakken kreeg en leek vaak gewoon niet te horen wat er tegen hem gezegd werd.

Het meest kenmerkende bij Izaak was zijn veel jongere ontwikkeling op sociaal en emotioneel gebied. In sommige dingen was het of je met een kind van drie te maken hebt, in andere dingen is hij redelijk jong of gemiddeld IQ. Hierdoor vonden we geen plek voor hem op de middelbare school. Zelfs niet binnen het cluster 4 onderwijs. Izaak begon steeds meer vast te lopen en maakte heel veel harde geluiden, het schelden en vloeken nam toe tot diep in de nacht.

Onze naaste buren waren vriendelijk. Maar onze buurman moest altijd vroeg op voor zijn werk en het gebeurde steeds vaker dat hij in de avond laat aanbelde of het wat zachter kon. Zo hard schreeuwde Izaak. Hij maakte uit boosheid en frustratie ook vaak dingen kapot. Dat kon al zijn als er een game niet goed lukte. Hij wilde op een gegeven moment nauwelijks meer naar buiten want de wind was akelig, de straten waren vol onverwachtse elementen door het verkeer en onverwachtse kuilen in de weg. Hij wilde alleen maar films kijken en gamen. Ook ging hij steeds slechter eten. Hij was nooit een makkelijke eter, erg beperkt en gevoelig voor geur en structuur van vlees en groenten.

We, mijn nieuwe man en ik, kwamen in een soort overlevingsstand en ik had het gevoel dat ik langzaam begon te verdrinken in een soort wanhopige modderpoel. ‘s Nachts had ik vreselijke nachtmerries en ook op mijn man en natuurlijk op Izaak zelf had de situatie een enorme impact en ik moest me ziek melden van mijn werk. Het gebeurde dat ik zelf terug schreeuwde van radeloosheid. Izaak had een indicatie voor een 24-uurs verblijf maar we konden nergens een plek vinden.

Rond die tijd kwam Caterva op ons pad. Caterva zorgde voor 1 op 1 begeleiding voor Izaak 24 uur per dag. De gemeente regelde een tijdelijk huisje waar dit plaats kon vinden en zo gebeurde het dat Izaak met 15 jaar uit huis ging. En dat gaf gemengde gevoelens. Opluchting omdat het ineens onwerkelijk stil was in huis. En een enorm gevoel van falen. Was ik niet een vreselijk slechte moeder omdat ik mijn kind uit huis liet gaan op zijn vijftiende, hem losliet als het ware? Nog steeds komen deze gevoelens nog wel eens boven. Ergens stelde het mij gerust toen bleek dat voor de begeleiders Ismaél ook een pittige jongen was en is om te begeleiden.

Het is zo bijzonder wat Izaak geleerd heeft in de afgelopen jaren bij Caterva. Je merkt hoeveel aandacht en zorg er door de begeleiding in geïnvesteerd wordt. Ondertussen woont hij al een paar jaar met twee andere jongens in een woonwijk met 24uurs begeleiding. En ja, hij is nog steeds pittig, heeft veel structuur en duidelijkheid nodig. Maar is ook zo gegroeid. Hij weet nu beter onder woorden te brengen wat spanning geeft en overprikkeling. De escalaties zijn er nog zeker wel en dat is heel akelig. Izaak kan echt heel agressief zijn maar hij probeert op andere manieren met spanning op te gaan en krijgt hier handvaten voor van de begeleiding. Hij gaat nu altijd mee naar buiten als ik bij hem ben. Hij is steeds meer soorten maaltijden gaan eten en is hier ook terecht heel trots op en heeft een veel beter gewicht. Het leuke is dat begeleiders ook heel creatief koken waardoor groente in een leuk jasje gestopt wordt. Het weekmenu hangt namelijk op het planbord dus af en toe kijk ik wel eens.

Eén van de begeleiders zei ooit tegen me. ‘Je laat je kind niet los, je gaat hem anders vasthouden!’ Dat is mij altijd bijgebleven.