Het ontstaan van Caterva.

Hoe het begon.

 

Het begin van Caterva zal door diegenen die zichzelf niet religieus noemen, ‘toevallig’ genoemd worden. Alle anderen zullen er wellicht andere bewoordingen aan geven.

Het begon allemaal met Alem (16 jaar): hij had als asielzoeker de bruiloft van zijn zus in Denemarken bezocht en arriveerde een uur te laat in het AZC. Gevolg: hij werd op straat gezet en belandde in een kerk, in een klein dorp op de Veluwe, waar iedereen iedereen kent. Zo kreeg ik diezelfde dag nog een telefoontje of we, een kleine groep particulieren (die mensen die werden uitgesloten, geen helper hadden en nergens terecht konden) Alem wilden opvangen. Alem was de eerste. Er volgden in korte tijd vele anderen, met vele verschillende problemen en zorgvragen (daklozen, werkende armen, ontslagen mensen uit gevangenissen, gescheiden moeders etcetc.) en een gezin met een zoon die keer op keer uit een jeugdzorginstellingen (7x) werd ontslagen, omdat zijn gedrag niet passend was voor deze instellingen. Uiteindelijk werd hij naar huis gestuurd. Daar liep het ernstig uit de hand. En opnieuw werd er contact met ons opgenomen, met de vraag of wij ook iets voor dit gezin konden betekenen. Zonder daar lang over na te denken, besloten we met de gemeente in gesprek te gaan. Deze, zo bleek, had alle begaanbare wegen die in de jeugdzorg denkbaar zijn om tot een oplossing te komen bewandeld, zonder resultaat. Men vroeg ons om deel te nemen aan een zogenoemde expertisetafel, waar grote partijen samen met financiers een uiterste poging doen om voor een cliënt alsnog een oplossing te vinden. Ik belde mijn broer, die in de eerste plaats iemand is die altijd, voor alles en iedereen, een oplossing weet te bedenken, waar anderen geen mogelijkheden of wegen meer zien. Daarbij had hij veel ervaring opgebouwd als leidinggevende van een zorginstelling. Met zijn adviezen sloten we aan bij de expertisetafel. Toen daar het puntje bij het spreekwoordelijke paaltje kwam en de hamvraag werd gesteld: wie gaat deze jongen een oplossing bieden?, bleef het stil, heel stil….., de vraag werd herhaald. Geen van de zeven jeugdzorginstellingen reageerde. Toen hebben wij onze vinger opgestoken en gezegd dat wij een oplossing gaan bieden.

Dezelfde middag zaten we bij het gezin thuis, om met elkaar de inzet en ondersteuning te bespreken die het gezin aangaf nodig te hebben. We kwamen op een groot aantal uren per week uit. We vroegen de gemeente of ze bereid was deze uren te financieren. Dat was het geval. We maakten de afspraak dat iedereen zijn netwerk zou raadplegen om te kunnen bepalen of we op korte termijn in staat waren om een verantwoord rooster voor dit gezin te bieden. De avond daarop bleek dat dit voor de eerste drie weken mogelijk was. Het gaf ons allemaal een enorme boost. In een paar dagen tijd was ons netwerk enorm gegroeid, en waren we met elkaar in staat gebleken een rooster met professionele zorgverleners rond te krijgen, waardoor het gezin geholpen kon worden. De maandag daarop was onze eerste werkdag. Maar als wie of wat?

Twee weken later hadden we uit het hele land vijf nieuwe aanmeldingen van meervoudige complexe zorgvragers. Het was duidelijk voor ons: er is grote behoefte in dit land aan plaatsen voor meervoudige complexe zorgvragers.

Zoals dat wettelijk geregeld is, moesten ook wij aan allerlei regels voldoen. We kregen drie maanden de tijd om een organisatie op te zetten, een nieuwe woning voor de cliënt te organiseren en, last but not least, te voldoen aan alle basisvoorwaarden van een jeugdzorgverlener. Dankzij het netwerk is het ons met heel hard werken, en de belangen van dit gezin voor laten gaan op eigen belangen, gelukt om aan de gestelde voorwaarden te voldoen en was CATERVA drie maanden later een feit.